شیعه افتاد زپا ، خواست ز جا گفت علی

قال علی (علیه السلام): افضل الصفوف اولها و هو صف الملائکه و أفضل المقدم میامن الام

بهترین صفهای نماز جماعت، صف اول است که صف ملائکه است و بهترین جای صف اول، سمت راست امام است.

مولا چه میخواهد بگوید با ما شاید میخواهند بفهمانند که:

خط ولایت مارا می رساند به همان صراط مستقیمی که روزی ده بار از خدا می خواهیم به سویش هدایتمان کند

   کی جاهای خالی صفوف نماز را پر میکنیم تا کی منتظر می مانیم تا کسی ما را به جلو دعوت کند، آیا حتماً باید کسی ما را بکشاند جلو یا خودمان احساس مسئولیت کنیم و قدم برداریم.

    آیا اگر او (صاحب و آقایمان) بیاید، می توانیم در مقابلش بایستیم و به چشمانِ مهربانش نگاه کنیم؟! یا نه، از شرمساری و سرافکندگی به گوشهای پناه می بریم که نتوانستیم پشت سر ولی فقیه مان صفوف را پر کنیم و حمایت؟

    از این که ذره ای ولایت پذیر نبودیم و به جای فرمانبری فرمانداری کردیم چه؟ آیا میتوانیم به مولای عصرمان نگاه کنیم؟

     از حضرت آیت الله سید محمد حسینی زنجانی (فرزند مرحوم حضرت آیت الله العظمی سید عزالدین حسینی زنجانی) به یاد دارم که در سخنرانیشان فرمودند ما که نمیتوانیم پیرو و فرمانبردار نائب امام زمانمان باشیم، چگونه میتوانیم سخنان خود امام را بپذیریم و پیرو باشیم چه بسا خواسته ی ولی فقیه از خواسته ی امام سهل تر است.

    یا یاد روایتی از صیاد دل رهبرمان که دوستش می گفت: ما که توی نماز قنوت میگیریم، از خدا میخوایم خیر دنیا و آخرت را به ما عطا کنه و یا هر حاجت دیگه ای که برای خودمون باشه. اما صیاد توی قنوتش هیچ چیزی برای خودش نمی خواست. بارها شنیدیم که می گفت» اللهم احفظ قاعدنا الخامنه ای« بلند هم میگفت، از ته دل .

     قرار بود صبح روز عید غدیر بره خدمت آقا و درجه سرلشکری اش رو بگیره . همه بهش تبریک می گفتند .خودش می گفت : درجه گرفتن فقط ارتقای سازمانی نیست؛ وقتی آقا درجه را روی دوشم بگذارند، حس میکنم ازم راضی هستند؛ وقتی ایشان راضی باشند، امام عصر(عج) هم راضی اند؛ همین برایم بس است. انگار مزد تمام سالهای جنگ را یکجا بهم داده اند.

و این صیاد دلها نهایتِ کارش شهادت است در راه ولایت؛ و جرمش هم حمایت از ولایت

    یکی خودش سپر ِ بلای ِ امامش می شود ...

    و یکی پسرهای عزیزتر از جانش را می فرستد تا سپرِ بلایِ امام شان شوند ...

منظورم همان مادر و دختریست که در راه ولایت هرچه داشتند دادند یکی در پشت درب و دیگری در بیابان زیر خورشیدِ سوزان و لب تشنه، جگر سوزان، و فریاد که نا اهلان از این اهل ولایت چه میخواهید جز جان.

اینها همه ولایتمداری است و به هر جا که میرسند از ولایت میرسند و خط ولایت است که ما را به همان صراط مستقیمی میرساند که روزی ده بار از خداوند طلب میکنیم.

رفقا باید قدر ولایت رو دانست و البته این مهم در شرایطی که طوفانی شدیم واجب تر از واجب است.
نگذاریم که نامه های نا اهلان و خطابشان برنجاند دل مولایمان را.

»یا ایها العزیز مسّنا و اهلنا الضرّ و جئنا ببضاعه مزجاه فاوف لنا الکیل وتصدّق علینا ان الله یجزی المتصدّقین»

ای عزیز مملکت جان! ای یوسف فاطمه(عج) ! ما را یاری کن تا در این راه که قدم گذاشته ایم، فقط تو را بخوانیم و به سوی تو باشیم!

مرا عهدیـست با جانان که تا جان در بدن دارم
هـواداران کـویـش را چـو جـان خـویـشـتـن دارم